Historia migana – Ludwik Kamiński
Historia migana – Ludwik Kamiński. Prezentujemy kolejny z drugiej edycji Historii Miganej wywiad. Tym razem jest to rozmowa z panem Ludwikiem Kamińskim z Pszczyny. Przeprowadził ją Arkadiusz Bazak z Fundacji FONIS. Zachęcamy do obejrzenia filmu, który opatrzony jest też napisami.
Podobnie jak poprzednie wywiady, również i ten powstał w ramach projektu Historia Migana realizowanego przez Fundację FONIS przy współpracy z Ośrodkiem Pamięć i Przyszłość. Wszystkie zrealizowane dotychczas filmy dostępne są w zakładce HISTORIA MIGANA.
Ludwik Kamiński porusza między innymi następujące tematy:
1. Wspomnienia z dzieciństwa
2. Choroba i utrata słuchu
3. Wspomnienia z II wojny światowej
4. Lata zesłania na Syberii
5. Powrót do Polski na Ziemie Zachodnie
6. Przeprowadzka na Górny Śląsk
7. Działalność w Polskim Związku Głuchych
8. Działalność sportowa – instruktor szachów
9. Życie rodzinne
Ludwik Kamiński urodził się 15 stycznia 1925 roku w Słonimie (miasto na Białorusi). W trzeciej klasie szkoły podstawowej z powodu szkarlatyny stracił słuch. Ojciec pana Ludwika był rolnikiem i drobnym przedsiębiorcą oraz angażował się społecznie. W 1940 roku rodzina Kamińskich na ponad 6 lat została zesłana na Syberię (Kazachstan). Natomiast w 1946 roku pan Ludwik wrócił do Polski na Ziemie Odzyskane, w okolice Szczecina (miasto Łobez) – tam pracował w PGR-ze. Potem przeniósł się na Górny Śląsk, do Chorzowa, gdzie osiadł na stałe, pracował, ożenił się i zaczął swoją działalność w środowisku niesłyszących. Został sekretarzem Śląskiego Klubu Sportowego Głuchych (tu rozwinął swoją pasję, jaką są szachy), a potem organizował koło Polskiego Związku Głuchych w Chorzowie i w okolicznych miastach. Czasy emerytury spędza w Pszczynie. W ostatnim czasie wydał pamiętnik z czasów spędzonych na Syberii.
